Słynny Płaskowyż Nazca znajdujący się na terenie dzisiejszego Peru, wciąż zaskakuje kolejnymi odkryciami dziwnych figur. Znaleziono właśnie nowe geoglify zawierają wizerunki ludzi, wielbłądów, ptaków, orek, kotów, węży i ​​innych żywych stworzeń naszej planety.

Japońscy naukowcy pod kierunkiem profesora Masato Sakai i peruwiańskiego archeologa Jorge Olano odkryli nowe wzory geometryczne i figuralne na terenach dzisiejszego Peru. W sumie jest 168 elementów. Według strony internetowej Uniwersytetu Yamagata znaleziono je za pomocą zdjęć lotniczych i dronów.

Według źródła znalezione geoglify pojawiły się na pustyni Nazca między 100 rokiem p.n.e. i 300 r.n.e. Mogły one powstać przez usunięcie czarnych skał z powierzchni ziemi, odsłaniając białą piaszczystą powierzchnię poniżej. Niektóre geoglify nie są tak łatwe do wykrycia. Są tak ogromne, że można je rozpoznać tylko z wysokości. Mówimy o znaleziskach 100-metrowych. Jednak większość obrazów nie przekracza 10 m średnicy.

Istnieje kilka opinii na temat tego, kto pozostawił rysunki na pustyni i dlaczego. Niektórzy uważają, że były przeznaczone dla kosmitów (lub nawet zostały przez nich stworzone). Inni są pewni, że była to technika artystycznego wyrażania siebie przez starożytnych ludzi. Jeszcze inni sugerują, że geoglify były używane jako złożone systemy kanałów irygacyjnych - za ich pomocą można było kontrolować gromadzenie się wody na pustyni. Nikt nie umie udzielić dokładnej odpowiedzi.

Na terenach Nazca znaleziono 30 rysunków owadów, ptaków i innych zwierząt. Oprócz tego zidentyfikowano 13 tysięcy różnych linii i 700 figur geometrycznych. Dzięki półpustynnemu klimatowi zachowały się od czasów starożytnych. Po raz pierwszy dziwaczne rysunki ujrzano w całości dopiero w XX wieku, kiedy nad płaskowyżem zaczęły latać samoloty. 

W 1994 roku geoglify z Nazca zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Same linie, paski i rysunki to bruzdy o szerokości do 135 cm i głębokości do 40-50 cm. Średnia ich głębokość to 25-30 cm. Z poziomu gruntu wyglądają jak płytkie rowy. 

Badanie rysunków komplikuje fakt, że geoglify z Nazca powstały w różnym czasie, według odmiennych schematów i prawdopodobnie w różnych celach. Jedna z badaczek geoglifów, Maria Reiche, twierdzi, że twórcy rysunków najpierw wykonali małe szkice, a następnie odtworzyli je w wymaganych dużych rozmiarach. 

Linie i paski wielokrotnie się przecinają, nakładając na siebie inne kształty. Sugeruje to, że kompleks Nazca został pokryty obrazami nie od razu, ale w kilku etapach. Kanadyjscy naukowcy odkryli, że geoglify znajdowały się w pobliżu dróg lub dużych osad, więc mogły służyć jako swego rodzaju „kaplica drogowa” dla starożytnych Indian, którzy chcieli bezpiecznie dotrzeć do celu swojej podróży. Warto nadmienić, że  tej chwili w Nazca nie ma żadnych bieżących i ukierunkowanych badań nad tym zagadnieniem.

Za badanie i ochronę kompleksu Nazca odpowiada Peruwiański Instytut Kultury, ale nie ma wystarczających środków na prowadzenie zakrojonych na szeroką skalę badań terenowych. W popularnej literaturze przyjmuje się, że pasy na pustyni Nazca służą do orientacji i lądowania statków kosmicznych obcych. Teorię tą rozpropagował najsłynniejszy badacz paleoastronautyki - Erich von Deniken. Nie ma jednak dowodów na to, że rysunki były kiedykolwiek używane do startu lub lądowania samolotów lub innych pojazdów latających.