W 2002 roku włoski dziennikarz Sergio Frau, stwierdził że legendarna Atlantyda, może znajdować się w Cieśninie Sycylijskiej. Jego zdaniem, dzisiejsza Sardynia jest pozostałością tego legendarnego lądu. Zdaniem badacza, wskazuje na to silny kataklizm, do którego doszło wówczas, gdy wody Atlantyku wdarły się przez tzw. Przesmyk Gibraltarski, który wcześniej łączył Afrykę z Europą. Zdaniem Frau, do zatonięcia lądu doszło około 1175 roku p.n.e.

Na przestrzeni lat, przedstawiano dziesiątki potencjalnych lokalizacji Atlantydy. Czym wyróżnia się Sardynia? Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy odnieść się do tajemniczych wież Nurag, które są rozsiane po całej wyspie. Są to wieże-twierdze, przypominające nieco średniowieczne zamki, oraz słynne świątynie maltańskie. Do tej pory, na Sardynii odnaleziono ponad 7000 takich struktur, datowanych na czas istnienia cywilizacji Nuragijczyków. 

W przeszłości historycy wierzyli, że wieże Nurag były schronami zbudowanymi po to, aby wytrzymać ataki wroga. Współcześnie wiemy już, że ta teoria nie ma pokrycia w rzeczywistości. Gdyby miały one bowiem pełnić funkcję obronną, dlaczego jest ich tak wiele skoro w tamtym okresie żyło" zaledwie 10 000 nuragów. Do tego, każda wieża jest zbudowana z obrobionych bloków bazaltowych ułożonych bez zaprawy. 

Autor: Ciamabue (Wikipedia)

Głównym problemem w zrozumieniu celu tych konstrukcji, jest ich skala. Trudno znaleźć uzasadnienie dla wielkiego wkładu pracy jaki starożytni ludzie musieli włożyć w ich powstanie. W każdej z wież można było postawić strażnicę kilkudziesięciu osób, przy czym nie ma szczególnego sensu w tworzeniu takiej struktury, a już na pewno nie w tak dużej liczbie. Co więcej, wieże Nurag znane są tylko na Sardynii. Ani na włoskim kontynencie, ani nigdzie indziej w okolicznych regionach nie znaleziono takich konstrukcji.

Autor: Heinz-Josef Lücking (Wikipedia)

Początki cywilizacji nuragijskiej, szacuje się na okres od około XVIII wieku p.n.e do III wieku p.n.e. Dopiero nadejście Rzymian spowodowało ich upadek i w końcu, odejście w niepamięć. Tak jak wiele innych ludów z tego okresu, Nuragijczycy nie pozostawili po sobie źródeł pisemn. Jedyne historie z jakimi mamy doczynienia, pochodzą od osiedlających się tam Greków i Rzymian, którzy podtrzymali je przy życiu drogą ustną. Tym bardziej imponujące jest to, że megalityczne konstrukcje ich autorstwa, w lekko podniszczonym stanie przetrwały do naszych czasów.

Wieże Nurage, to nie jedyne dziwne konstrukcje na terenie Sarydnii. Równie zastanawiające, są ogromne kamienne grobowce, które w nomenklaturze naukowej są opisywane jako Tomba dei gigantic, czyli Grobowce Gigantów. Ogromne skalne bloki wykorzystywane przy budowie tych konstrukcji mierzyły do 4 metrów wysokości. Autorzy tej budowli, byli w stanie nie tylko podnosić te wielotonowe głazy, ale nawet tworzyć wejścia do samych budowli, które były wyryte w litej skale. Wszystko to, miało mieć miejsce tuż po pierwszym pojawieniu się tej kultury na kartach historii.

Zdecydowanie najlepiej znanym z nuragijskich grobowców gigantów jest kompleks Coddu Vecchiu w Arzachenie. Jego budowa jest szacowana na okres od 1800 do 1600 roku p.n.e, jednak jego ponowne odkrycie przed światem archeologii miało miejsce dopiero w 1966 roku. Grobowiec, składa się z ozdobnego półkola prowadzącego wewnątrz głównego korytarza budowli ciągnącego się na długość 10 metrów. Archeolodzy nie są pewni co do prawdziwej natury tej budowli, ale odpowiedzi na to pytanie mogą udzielić wspomniane wcześniej legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Większość z nuragijskich grobowców, posiada jakąś legendę na swój temat. Część z nich, zakłada że stanowiły one miejsce pochówku dla ludzi pożeranych przez ogromnego giganta pożądającego ludzkiego mięsa. Podczas gdy inne legendy uznawały je za domostwa żyjących na tych terenach gigantów, którzy koegzystowali z miejscowymi ludźmi. Większość historyków zajmujących się tym zagadnieniem, chyli się ku twierdzeniu, że grobowce gigantów pełniły funkcję zbiorowych grobów dla okolicznych mieszkańców. A natomiast wyryta w skale brama pełniła funkcję symboliczną i oznaczała przejście do podziemnego świata umarłych.

Czy grobowce gigantów i wieże Nurag, mogły powstać rękoma prymitywnej kultury z epoki brązu? Trudno dziwić się ludziom, którzy nie wierzą w taki scenariusz. Co jednak można powiedzieć o ludzie, który nie pozostawił po sobie nic poza legendami i tysiącami struktur, których funkcja wciąż wymyka się naszemu zrozumieniu.