Mit o podziemnym świecie, podobnie jak mit o utraconym raju i ogólnoświatowym potopie, jest uniwersalną opowieścią znaną wszystkim ludom naszej planety. Chrześcijańskie Piekło, żydowski Szeol, słowiańska Nawia, grecki Hades, egipski Sąd Ozyrysa i indiańska Kraina Wiecznych Łowów to zaledwie kilka wersji tego mitu. Czy wszystkie te ludy mogły mówić o tym samym miejscu?

Grecy wierzyli, że świat podziemny był bardzo realnym miejscem, do którego mogli udać się nawet nieliczni śmiertelnicy pobłogosławieni przez bogów. Na przykład, Odyseusz, chcąc powrócić do żony i rodziny na wyspie Itaka po wojnie trojańskiej, odwiedził podziemia, spotykając się z duchami swojego ojca i zmarłego Achillesa. Grecy wierzyli, że podziemny świat znajdował się na dalekim zachodzie, za filarami Heraklesa, gdzieś, gdzie słońce nadal świeciło po tym, gdy zachodziło nad samą Grecją.

Co ciekawe, kierunek który wskazał pokrywa się z lokalizacją Karaibów. Odyseja sugeruje, że Odyseusz miał "dotrzeć do dalekich granic Oceanus" lub na drugą stronę Oceanu Atlantyckiego aby móc wyruszyć w podróż ku zaświatom. W Odysei, Homer przedstawia podziemny świat jako ponure królestwo zmarłych duchów i cieni. Jednak w mitach, które przedstawiają wydarzenia z odległej przeszłości, Hades jest opisywany jako miejsce zamieszkania żywych. Na przykład w micie o Tytanomachii, czyli wojnie między Tytanami a Olimpijczykami, Zeus, syn Kronosa, zbuntował się przeciwko swojemu ojcu i Tytanom, starszej rasie bogów, i zwyciężył w dziesięcioletniej wojnie. Po zwycięstwie Zeus uwięził pokonanych Tytanów w zaświatach.

W innym micie Persefona, córka Zeusa i Demeter, zbierała kwiaty, gdy Hades, władca podziemi, wstąpił na ziemię, by zabrać ją do swojego królestwa, gdzie uczynił ją swoją królową. Demeter, w żalu po utracie córki, zesłała głód na ziemię. W tym momencie Zeus interweniował i wysłał Hermesa, boga posłańca do podziemi, aby zapewnić uwolnienie Persefony. Później oświadczył, że Persefona spędzi część roku z Hadesem w podziemiach, a resztę roku ze swoją matką Demeter na Olimpie. W tym micie, Hades jest przedstawiany jako rzeczywista i fizyczna kraina, nadająca się do zamieszkania, a nie mistyczny plan egzystencji umarłych.

Skąd w Grekach wzięło się przekonanie, że zaświaty znajdują się daleko za ich horyzontem? Najpopularniejsza teoria zakłada iż żyjąca niegdyś na Karaibach kultura została zniszczona w jakimś katakliźmie, dając początek opowieściom o miejscu spoczynku ich dusz, które później przerodziły się w historie o krainie do której trafiają wszystkie dusze. Jeśli wierzyć jednak przekazom Homera, Hades nawet w czasach Odyseusza był realnym miejscem, do którego można się dostać. W jaki sposób?

Odpowiedź na to pytanie może leżeć we wspomnianych wcześniej opowieściach o Persefonie i Odyseuszu. Wejście do tych krain musi leżeć pod ziemią i nie wykluczone, że jedno z wejść do takich krain znajduje się gdzieś na Karaibach. Warto przypomnieć, że idea fizycznej podróży do mistycznych zaświatów funkcjonowała równolegle do samych zaświatów.  W krajach azjatyckich tj. w Mongolii, Tybecie, Tajlandii, Kambodży, Nepalu, Chinach i Indiach żywy jest temat tajemniczej podziemnej krainy. Wejścia do tego nieznanego świata mają znajdować się w obydwu Amerykach, Himalajach, Tajlandii, Antarktydzie, a nawet w piramidach. Mowa tu o krainie znanej dziś w popkulturze jako Agartha.

Nie wypada nie wspomnieć, o istniniu irlandzkiego mitu o podziemnej krainie bóstw o magicznych mocach znanych jako Tuatha de Danaan. Historia tego ludu jest doprawdy interesująca, szczególnie jeśli popatrzy się na nią przez pryzmat innych znanych nam dziś mitów. Przykładowo, wiadomo że władali oni mieszkańcami dzisiejszej Irlandii a legitymizacją ich rządów była zdolność do władania "magią". Podobno przybyli oni z czterech północnych miast określanych jako Falias, Gorias, Murias i Finias a na Irlandię mieli przybyć na "burzowych chmurach".

Nie byli oni jednak wszechpotężni, a po przegranej wojnie, bogowie Irlandii zeszli pod ziemię. Na tym skończyło się ich władanie, niemniej jednak okazjonalnie pojawiali się wśród ludzi i w wyjątkowych momentach angażowali się w ważne dla mieszkańców Irlandii wydarzenia. Podobne mity mają Hindusi, którzy do dziś opowiadają legendy o ludzie Angami Naga, którego przodkowie przyszli spod ziemi gdzie mieszkali w ogromnych jaskiniach. Przodkowie Indian z plemienia Hopi, twierdzili nawet, że takie podziemne istoty uratowały ich przed Wielkim Potopem, udzielając im azylu w jednej z podziemnych krain. Czy mogą to być opowieści o ludziach lub innych pokrewnych nam mieszkańcach tajemniczych krain nazywanych w legendach zaświatami? A jeśli tak, to czy możemy się tam dostać?

O dziwo koncept ten nie jest tak szalony jak może się wydawać. Od dziesięcioleci, naukowcy zastanawiali się, dlaczego wszystkie oceany na Ziemi są tak młode, mimo że wiek planety wynosi kilka miliardów lat. Naukowcy wysunęli różne hipotezy, próbując wyjaśnić ten fenomen. Jedną z nich była teoria rozprzestrzeniania się kontynentów, która sugeruje, że kontynenty rozdzieliły się, tworząc oceany. Inna teoria zakłada, że Ziemia stopniowo się rozszerza puchnąc w miejscu grzbietów oceanicznych co również prowadzi do powstania nowych oceanów. Naukowcy badający wnętrze Ziemi pod Antarktydą natknęli się jednak na pozostałości starożytnego oceanu znajdującego się blisko jądra Ziemi.

Ta starożytna podziemna kraina ma nawet własne łańcuchy górskie, i masywy górskie większe niż Mount Everest. Jest oczywiście pewien problem. Jądro Ziemi leży na głębokości około 3000 kilometrów, setki razy niżej niż najgłębsze studnie, jakie możemy wywiercić. Dlatego być może jedynym sposobem na badanie tego obszaru pozostaje sejsmografia - rejestracja fal sejsmicznych, które powodują trzęsienia ziemi. Przechodząc przez grubość Ziemi, zmieniają one swoje właściwości w zależności od gęstości i innych właściwości skał. Istnienie podziemnej krainy jest więc nie tylko możliwe, ale wręcz bardzo prawdopodobne.